Samenvatting

Hebreeen 4 vers 1-11 De rust die God geeft
Vers 9 Er blijft dus nog een sabbatsrust over voor het volk van God,
Op reis gaan om te rusten van een drukke periode. Maar voordat je weg gaat is het onrustig; niet teveel meenemen,
maar ook niets vergeten. Onrust lijkt noodzakelijk voor rust. Zo is het ook in het leven met God: als je van Hem houdt,
maakt dat je onrustig. Maar God waarschuwt bemoedigend: er is nog een sabbatsrust voor Zijn volk.
Rust hebben we nodig! Het is een algemeen menselijk verschijnsel. De vraag is hoe we die rust invullen als christen.
Komt in onze rust God aan Zijn eer? We kunnen in onze rustmomenten denken aan onze (ver)houding tot de Heere.
Onze tekst belooft een eeuwige sabbatsrust voor het volk van God. Iets van die rust kunnen we nu al ervaren in onze
hectische tijd van smartphones, haast en moeilijke beslissingen.
De verspieders komen terug van hun tocht door het beloofde land. Tien van hen zeggen dat het niet verantwoord is
om verder te gaan. Het volk komt in opstand. Dit ongeloof wordt bestraft: mensen van twintig jaar en ouder mogen het
beloofde land niet ingaan. Dit voorbeeld wordt ook aangehaald in Hebreeën. Maar de rust die hier genoemd wordt
gaat over een ander ‘vandaag’ staat in vers 8. In deze brief staan waarschuwingen tegen afvalligheid en verharding.
We moeten ijverig zijn om niet ongehoorzaam te wezen. Zonder geloof lopen we de vervulling van de belofte van rust
mis.
Verharding is hier geen onverschilligheid. Het gaat om volharding die moet blijven. We moeten blijven zien op
Christus. Ingaan in Gods rust hangt niet af van ons goede geloof. Het gaat om Christus’ lijden voor degene die
verzocht worden en het moeilijk vinden om te volharden in het leven dicht bij de Heere. Hij volbracht alles aan het
kruis en helpt ons om te blijven zien op Hem in moeilijke tijden. Houd vol, we hebben een medelijdende Hogepriester
die ons (een sabbats)rust beloofd. Dat geldt ook voor u en jou.
Geloof brengt rust, maar de beloofde rust gaat over een ‘sabbatsrust’. In Genesis 2 gaat het over de
scheppingsdagen. God rustte op de zevende dag, maar er staat niet dat het avond was geweest en er een nieuwe
dag kwam. God rust al vanaf die zevende dag.
We moeten strijden tegen de zonde, dat brengt onrust, maar daar komt een einde aan. De rust bij God is als de rust
van God na de zevende dag van de schepping. De zondag is onze rustdag, de Heere gaf hem. Maar Christus eist dat
we alle dagen van onze boze werken rusten (HC); geen zonden doen.
Werk en rust staan in nauw verband met elkaar. John Owen zegt dat ons werk onze rust zoet maakt. We zouden
wensen dat het altijd zondag blijft. Maar onze rust maakt ons werk ook eenvoudig, we gaan weer met vreugde de
dagelijkse wereld in.
We hoeven niet angstig te zijn, we mogen bij Jezus komen en in eeuwigheid bij Hem rusten