Samenvatting

“Door de nacht van strijd en zorgen,

schrijdt de stoet der pelgrims voort,

vol verlangen naar de morgen,

waar de hemel hen verhoort.”

Vooraan in de stoet ontwaren wij de gestalte van die twee: Abraham en sara, vader en moeder van alle gelovigen. Vol goede moed waren ze weggegaan uit Ur der Chaldeeën, waar ze de afgoden dienden. Ze waren uit Ur vertrokken nadat ze de stem gehoord hebben van de Levende. Hij riep hen weg op een manier die ze nooit hadden kunnen bedenken. God zal ze zegenen en zij mochten rekenen op Zijn liefde, genade en geduld. Het zal hun hele bestaan omvatten. Ondanks zichzelf volharden Abraham en Sara in het geloven en volgen. Zij waren afgegaan op Zijn stem. Als God dat doet is dat zo overtuigend, ook al denkt de wereld er anders over. Deze twee hebben vooral geloofd, maar niet veel gezien.

God herhaalde ook voor ons Zijn woord keer op keer, zodat we telkens weer door de stem van God er bij gehaald worden en bevestigd worden. Zo weet je dat je je niet vergist. Hij belooft en zal het doen. Het begon klein met een belofte om een zoon te krijgen. Na veel geduld en bidden werd de belofte vervuld door de geboorte van Izaak. God doet wat hij heeft gezegd.

Daarna werd Jezus geboren, waarin alle volken gezegend worden. Ook dit jaar kwam Hij opnieuw voorbij door woord en Geest, ondanks onze gedachten en twijfels. Hiermee wordt het geloof telkens weer bevestigd. We keken onze ogen uit omdat God meer nabij was dan wij konden denken. Dat is een teken van God zelf, want Hij dient Zichzelf aan. Zo komen we in het spoor van Abraham en Sara. Dat is de God van toen en dat is de God van nu.

Het was voor Abraham en Sara een strijd geweest met vallen en opstaan: “Uw onbezweken trouw zal nooit hun val gedogen, maar uw gerechtigheid hen naar Uw woord verhogen” (psalm 89:7). Ondanks ons eigen tekort maakt God af wat Hij ooit begonnen was.

Als Sara gestorven is gaat Abraham de tent binnen: hij is in tranen. Soms was er ook ergernis en onbegrip geweest tussen hen, maar Sara was wel de liefde van Abraham. Ondanks al de tekortkomingen was Abraham een kind van God, bemind door Hem. Het is goed om te huilen, want op de bodem van de beker van het verdriet vind je troost. Dat is de enige troost in leven en dood. Het laatste woord is voor hem. Dat laatste woord is genade en daar kunnen we genoeg aan hebben. Een ander woord voor genade is “gein”, want het geeft blijdschap (onbepaald, door het licht dat van Zijn Aanzicht straalt). Daarom komt er een moment dat je de tranen drogen kunt.

Dan moet de begrafenis geregeld worden. De Hethieten bieden Abraham een gratis plek aan. Abraham wil het echter kopen. Maar de Hethieten willen dat Abraham zelf kiest. Abraham kiest de grot van Machpela. Abraham wil het land echter zelf betalen. Efron vraagt een hoog bedrag: 400 sikkels zilver. Abraham zet echter wel door en zo wordt de rots Machpela, met de grond eromheen en de bomen, eigendom van Abraham. Waarom doet Abraham echter zo moeilijk? Dat was geloof, want hij wist dat dit land aan hem en zijn nageslacht zou gaan toebehoren. Daarom wilde Abraham zijn familie daar begraven, in het land van de belofte. Een eigen graf op een eigen stuk grond. Wij zijn niet langer van een ander, maar in de dood eigendom van U.

Het graf in de hof van Arimathea werd gratis ter beschikking gesteld. Toen het graf van Jezus open ging, was het graf leeg. Jezus was (aan de andere kant van het graf) opgestaan. Jezus is opgestaan in een andere werkelijkheid.

Deze tijd van lock-down kan door ons niet zomaar doorbroken worden. In dit leven takelen we af en sterven wij uiteindelijk. Er is een opening om weg te komen uit dit bestaan. Het graf van Jezus is veel meer een teken in de tijd. Hij heeft het graf open gebroken. De toekomst en overwinning ligt in Hem. De Heere Jezus is inmiddels de heerlijkheid ingegaan. We hebben nu nog te maken met de lock-down en de pijnen van het leven. Het wordt steeds schrijnender. Maar daar middenin is een open graf, van waaruit de verlossing ons toelacht. Als je alleen de pijn en de ellende ziet, geeft dat alleen angst en onrust. Als je weet dat die pijn overgaat wordt dat anders. Als een vrouw weeën krijgt, weet ze dat de geboorte eraan zit te komen. Het is pijn van hoop. Het verdriet kan groot zijn, maar toch is de verlossing groot. We hoeven ons niet alleen maar af te vragen waar dit naar toe gaat. De zaligheid is nu weer een jaar dichtbij gekomen. Dit is iets om van te zingen.

Amen.