Samenvatting

‘De HEERE nu zag om naar Sara zoals Hij had gezegd: de HEERE deed bij Sara zoals Hij gesproken had.’ Het klinkt als een refrein dat wordt herhaald. Na al die jaren van wachten is God trouw en doet wat Hij beloofd heeft. Op God kun je aan, al lijkt het er soms niet op. Hij is de Ik ben die Ik ben en Hij zag om naar Sara. Het is mooi dat hier vrolijkheid en blijdschap is na al die jaren van twijfelen en tranen. Op dit moment, als het kind is geboren, zal er ongetwijfeld ook zijn teruggedacht aan de weg die achter hen lag. Die weg van hopen en uitzien, die weg van eigen ongeduld tegenover God. We moeten soms geduld hebben met Gods plan, maar het is vooral goed dat Hij geduld heeft met ons. Ze zullen ook bedacht hebben dat God hen niet had laten vallen. Terwijl zij wel zij dat wel hadden gedaan, zoals bij het verhaal met Abimelech. En toch had God hen niet laten vallen en daarom hadden zij het geloof behouden. Zulke gedachten zullen vast door hun hoofd gespeeld hebben.

Dezelfde gedachten zullen wij ook kennen. Wij zijn tenslotte net als Abraham en Sara en mogen ons daarom ook verwonderen over Gods trouw tegenover zoveel ontrouw van ons. Dat mogen we ook aan het Avondmaal vieren. Het gaat daar niet om onze vroomheid, maar om Zijn trouw. In de zelfbeproeving mogen we dan ook voor Hem aan het licht komen. Hij kan het kwaad niet verdragen, maar doet verzoening in Zijn Zoon. Wij dwaalden allen als schapen, bewust of onbewust. Maar Hij heeft al onze ongerechtigheid op Hem doen aankomen. Dát Kind is geboren, Jezus! Daar mogen wij van zingen.

Abraham en Sara wisten nog niet half van Gods toekomst. Wij weten meer dan zij en hebben daarom reden te over om ons te verheugen! God geeft leven als alle wegen doodlopen. Hij deed dat bij Elisabeth en Zacharias, Jozef en Maria, in de wereld van toen. Het was nog maar een handjevol mensen dat hoopte op dat van God. Maar daar gebeurde waar hier al van wordt gezongen: ‘De HEERE deed zoals Hij had gesproken’. Nieuw leven als geschenk van de hemel, God Zelf Die leven schenkt. Hij is vol beloften en niet tegen te houden. Hij komt heel klein, maar is niet stuk te krijgen. Wie het hoort, kan het bijna niet geloven. Maar intussen gaat God Zijn gang en dient Hij Zich aan via een woord of een lied. Het lijkt niets voor te stellen, maar als hij Zich aandient in je leven, besef je dat het het meest wonderlijke is dat je je voorstellen kan. Laat de wereld zijn schouders maar ophalen, jij weet tenslotte dat Hij voor jou kwam.

Sara zegt: ‘wie het hoort, lacht met mij mee’. En God in de Hemel verheugt Zich mee als Hij lachende gezichten ziet vanwege wat Hij bereidt. Het zou toch bijzonder wezen als wij ons volgende week aan de tafel verheugen om wat Hij geeft en dat de vreugde zich dan uitbreidt tot in de hemel.

Sara werd zwanger en baarde Abraham een zoon op de vastgestelde tijd die God hem had genoemd. Het had lang geduurd, maar toen de belofte waar werd, was het precies op tijd. Dat is mooi gezegd, maar in de praktijk van ons leven kan dat wel heel lastig zijn. Abraham en Sara hebben wel heel lang moeten uitzien. Waarom toch? Waarom moest daar 25 jaar overheen gaan? Het kan het gevoel oproepen ‘waarom zo moeilijk doen als het ook makkelijker kan?’. Zeker in onze tijd, waarin we gewend zijn dat we morgen bezorgd krijgen wat we vandaag bestellen. Wie heeft er nu zin in het lange wachten op de vervulling van beloften? Die moeite die je kunt hebben met de lange wegen van God is heel actueel.

Het is heel verleidelijk om een ander soort geloof voor te stellen ‘je moet het opeisen bij God en in die overwinning gaan staan en dan zúl je het hebben’. Het kan wel goed zijn om wat krachtiger te geloven. Maar het is natuurlijk niet zo dat wij met ons geloof van God een soort bol.com kunnen maken. Zo werkt het niet, wij hebben God niet in de hand, zélfs niet met ons goede geloof. Het is dan toch meer het geloof van Abraham, dat niet opgeeft tegen de verdrukking in. Er is een list van de duivel die opzwiept tot wie weet niet wat voor soort geloof en je daarna keihard laat vallen. Dan kun je beter het geloof hebben dat leeft bij het beloofde, door pijn en verdriet, leven van Gods trouw tegen al het zichtbare in. Die volharding werkt beproeving en deze hoop beschaamt niet. Op een dag kun je dan zeggen: `U zag om, zoals U had gezegd.’ Dat is volwassen geloof.

Het was geloof geweest van Abraham en Sara, maar ze werden ook ingeschakeld. In eigen kracht kunnen ze niks bereiken, maar in de kracht van God doet hun inzet zó mee dat het tot een ongelofelijke zegen wordt. In Hebreeën 11 staat ‘door het geloof heeft Sara kracht ontvangen om een kind te baren.’ Dat zie je later ook bij Elisabeth en Maria. Je doet als mens altijd mee, maar als je je overgeeft aan Hem zijn er de meest onmogelijke wonderen te verwachten.

Sara zegt: ‘ieder die het hoort, zal met mij mee lachen’. Zullen ook wij delen van wat wij van Hem ontvangen hebben? Dat is ook belangrijk voor jongeren, dat ze van ouderen horen dat God de levende is. Vertel ervan dat God als de levende genade bewijst! God laat lachen, want Hij komt. Alle tranen zullen dan worden afgewist. Hij doet zoals Hij heeft gezegd en ziet om zoals Hij heeft gesproken.